Myślisz, że w polskim stacjonarnym sklepie łatwo kupić koszulę, jaką się zaplanuje? Przeczytaj, jaka jest paleta możliwości, a zmienisz zdanie
[simple_series title=”To jest tekst z trylogii koszulniczej”]
Koszule to produkt krawiecki bodaj najlżejszy z możliwych, są też na tyle efemeryczne, że w ogóle nie warto przywiązywać się do konkretnych egzemplarzy. Oczywiście, faworyzowanie jednych kosztem drugich jest nie do uniknięcia, podobnie jak nie da się uniknąć spranych przetarć i zżółknięcia w tych używanych najczęściej. Z drugiej strony trudno ulubione koszule trzymać w szafie jak jakiś rzadki kolekcjonerski obiekt.
Z tego zaklętego kręgu nie ma wyjścia, bo jaki? Nie przywiązywać się do koszul? Niby można próbować, ale przecież nie przestanę i tak marzyć o jednej z ulubionych koszul Jamesa Bonda, którą niebawem mam zamiar zamówić w którejś z firm MTM. Więc co? Jak mawiała matka Adasia Miałczyńskiego – trzeba żyć…
Ale większość koszul to jednak codzienny software. Nie warto konstruować garderoby pod ich kątem – przeżyją je i krawaty, i marynarki, i pewnie nawet spodnie. Regularne (np. raz na rok) oddawanie ich do pralni może pomóc przywrócić pierwotny blask bieli, ale jeśli masz mieć łataną koszulę, to niech będzie jedna i niech całe otoczenie wie, że łatasz ją, bo to ta jedyna.
A teraz coś na osłodę: tego kwiatu jest pół światu. Kiedy już nauczysz się kupować koszule, każdy kolejny planowany zakup będzie słodką łamigłówką z dającym radość rozwiązaniem. Oto składniki rebusu:
Kołnierzyk jak siurek, wybaczcie ten niewybredny żart, może być przede wszystkim miękki albo sztywny. I, jak z siurkiem, miękkich należy unikać. Bo jak się taki już ma, to nie wiadomo, co z nim zrobić. Krawata pod nim nie zawiążesz, bo wygląda dziwacznie, w użyciu zawija się i układa jakoś dziwnie, a wreszcie wygląda niechlujnie i dziewczynom mało imponuje. Jeśli, czytając to zdanie, myślałeś cały czas o siurku – lecz się. Ja pisałem o kołnierzyku.
Uzasadnieniem miękkiego kołnierzyka jest wariant przypinany na rogach na guziczki. W połączeniu z bawełną typu oxford, o prostopadłym splocie, którego wątek jest biały, a osnowa barwna (błękitna, różowa, turkusowa, fioletowa), jest to najbardziej klasyczny element amerykańskiego stylu. Jeszcze lepiej rozpoznawalny z krawatem, więc śmiało wiąż krawat przy koszuli na guziczki, jeśli tylko popierasz wojnę w Iraku i sześciolitrowe czterdziestokonne silniki. Jeśli nie – bacz na tradycje europejskich przodków i koszule button-down noś tylko w weekendy, bez krawata.
W kołnierzykach można też guziczki ukryć na dodatkowych patkach pod spodem (znacznie bardziej eleganckie rozwiązanie do krawata), spinać kołnierze pod węzłem krawata na guzik z pętelką albo na szpilkę (warianty, które dyskwalifikują koszule jako noszone bez krawata), ale przede wszystkim – sztywne kołnierzyki koszuli mogą być mniej lub bardziej rozwarte. Jeśli pamiętasz krzywą gaussa – świetnie ilustruje ona relację między rozwarciem kołnierzyka a jego awangardowością. Średnio, ale raczej bardziej niż mniej rozwarty (tak, wiem, że one mają nazwy, ale trzeba być naprawdę nerdem, żeby się ich uczyć) jest najlepszy do każdego typu twarzy i typowego węzła krawata. Wąskie trącą myszką, co potrafi mieć dobry albo zły wydźwięk, bardzo szeroko rozstawione są bardzo odważne, co być może ma swoje złe strony, ale ja nie potrafię ich dostrzec.
Przy zakupie koszuli warto też zwrócić uwagę na wysokość stójki, podstawy kołnierzyka. Zdarzyło mi się trafić na stójkę tak wysoką (jest zapinana na dwa guziczki, z czego jeden położony jest pod skosem), że źle wygląda z krawatem, bo jest od niego znacznie szersza.
Guziki mogą być w koszuli odkryte lub kryte plisą. To drugie ma uzasadnienie w hardkorowym savoir vivrze, gdzie guzików nie należy pokazywać, jeśli więc planujesz muchę zamiast krawata, wybierasz plisę. To kolejny zakaz czy nakaz, który wydaje mi się nieprzystający do realiów Polski XXI wieku. Jeśli ubierasz się na Ważną Uroczystość, możesz wybrać plisę, ale bądź świadom, że krawat ją zasłoni – niech to ułatwi sprawę. Guziki przyzwoitych koszul powinny być zrobione z masy perłowej lub przynajmniej ją udawać i, chociaż technicznie rzecz biorąc, są guzikami bieliźniarskimi, naprawdę ciężko źle wyglądać tylko przez fakt, że pokazuje się je na ulicy.
A skoro już jesteśmy w tych partiach ciała, warto pomyśleć o taliowaniu. Coraz powszechniejsze są warianty slim, chociaż mam wrażenie, że w polskich sklepach wciąż uważane są za nieformalne. Zresztą także handlarze chińszczyzną z prestiżowej londyńskiej Jermyn Street określają luźne kroje koszul jako classic, co budzi u mnie pewne zdziwienie. W uproszczeniu: koszula może mieć z tyłu dwie fałdki, które sprawiają, że poniżej poziomej części barkowej materiału jest więcej, niż to wynika z szerokości w ramionach. Jeśli masz brzuszek, dostajesz dzięki nim zapas materiału, który sprawia, że nie wyglądasz jak pierzyna z Porwania Baltazara Gąbki. Inne koszule nie mają tych fałdek, a te taliowane – wręcz przeciwnie, mają dodatkowo zaszewki, które zbierają nadmiar materiału w talii (co, jak podejrzewam przenikliwie, może tłumaczyć genezę nazwy). Te przeznaczone są dla najszczuplejszych. Zasada, że koszule taliowane są bardziej casual, a do garnituru należy wybierać classic fit, jest jedną z tych budzących moje zdziwienie. Nie sądzę, żeby źle dopasowana koszula wyglądała dobrze w jakimkolwiek klasycznym okresie klasycznej męskiej elgancji. Może klasyczny był brzuszek? Nie mnie roztrząsać te zawiłości.
Mankietologia to w zasadzie temat na inną opowieść, przynajmniej jeśli chodzi o sposoby wykończenia, choć chyba nie jest ich tyle, co w wypadku kołnierzyków. Dość powiedzieć, że o ile mankiety na spinki są chyba faktycznie bardziej formalne (pasują na garniturowe okazje), o tyle nic nie stoi na przeszkodzie, by nosić je na co dzień, nawet do dżinsów. Do biura warto zmienić ciężkie metalowe spinki na węzełki plecione z elastycznej gumki: do sztywniackiego mankietu wyglądają wręcz dowcipnie, można je (raczej na sieci, niż w Polsce) kupić w dziesiątkach kolorów, a do tego są lekkie i nie stukają o blat biurka, kiedy przystępujesz do pisania na klawiaturze. Zawsze staram się, żeby mankiet koszuli sięgał do miejsca, które zaznaczono na zdjęciu obok. Kolejna rzecz, w którą nie należy wierzyć sprzedawczyniom, to że długość rękawa reguluje się zapięciem mankietu. Dobrze dopasowana marynarka zniszczy wszystko, a metody na skrócenie rękawa koszuli są dwie: droga i nieestetyczna.
Długość koszuli też jest tak naprawdę czynnikiem, ale chyba potrafisz kupić taką, która nie wylezie ze spodni? Bo – och, Boże, zapomniałem dodać – koszulę po ukończeniu dwunastego roku życia nosi się tylko w spodniach. Ale to już wiesz, prawda?
